Coeliakie op latere leeftijd

Of moet ik mijn blog van deze week coeliakie bij ouderen noemen? Hoe dan ook het is allebei gedoe. Met later bedoel ik mezelf. Dus dat je de diagnose coeliakie op latere leeftijd krijgt, terwijl je al een half of meer dan dat, glutenvol eet. Op je 42e bijvoorbeeld en dat je dan die diagnose krijgt in your face. Maar ouderen, dat is nog wat anders. Die hebben hun héle leven glutenvol gegeten. Hoe moet dat als je dan alsnog moet wennen aan stom brood, geen gebakje meer op zaterdagochtend bij de koffie (mijn ouders generatie) of een alleenstaande oude vader die zijn huis glutenvrij moet zien te krijgen voor de jaren die hij nog mag leven…in goede gezondheid.

Automatische piloot

Ik kan me voorstellen dat het voor hen nog lastiger is om te wennen aan iets dat zo nieuw en anders is. Dat is voor een automatische piloot op leeftijd een nog grotere uitdaging dan dat het voor mij was, denk ik. Tenzij je misschien al tijden op zoek bent naar een diagnose voor al dan niet vage klachten. Maar zoals jullie weten had ik helemaal geen klachten (althans dat dacht ik) en ouderen (mijn ouders generatie) dat zijn al helemaal geen klagers. Bij ouderen liggen ook nog eens andere gevaren op de loer zoals een verminderde weerstand, vitaminen tekorten en botontkalking. Of misschien zit je vader of moeder wel in een tehuis. Hebben ze daar wel iets glutenvrijs te eten? Weten ze wat de gevaren zijn? Met mijn gratis checklists en kaartjes kom je al een heel eind!

Doe je samen of alleen?

Maar later of echt ouder, maakt dat uit voor de acceptatie? Misschien wel, maar ik denk dat het eerder zit in hoe je het oppakt, hoe je ermee omgaat. Heb je een voorbeeld om na te leven? Iemand die weet hoe het zit? Iemand die de kneepjes van het glutenvrije leven kent. Een vak apart, zeg maar. En heb je die niet? Met wie ga je het glutenvrije pad dan wel op als je de diagnose coeliakie op latere leeftijd krijgt?

Coeliakie en eenzaamheid

Op mijn Facebook pagina spreek ik veel mensen die worstelen met het gedoe, het gevoel van nooit meer…het niet willen inzien dat dit voor altijd is, niet alleen oudere, maar zeker ook jonge mensen. Want waar het om gaat is de psychische begeleiding in dit proces. Sommige mensen hebben dat meer nodig dan anderen. Er zijn natuurlijk mensen die dit lachend tegemoet treden. Mooi, goed zo! Dat scheelt de helft. Maar niet iedereen zit zo in elkaar of heeft zo leren denken. Ik was ook niet zo.

Waarom ik?

Ik vroeg me ook af: Waarom ik? Nu weet ik het antwoord. Omdat ik er nu mensen mee help, met kleine stapjes en grote stappen. Dat had ik toen ook niet duidelijk voor ogen, het liep zo. Werken aan de coeliakie bewustwording in Nederland, bij gezinnen en families, de horeca, ziekenhuizen, pretparken, feestjes en partijen. Want jij bent niet moeilijk of lastig. Het gaat erom hoe de ander ermee omgaat en niet dat jij je teveel voelt, of onhandig. Dat gevoel ligt bij de ander en zegt niets over jou. Want jij hebt ook recht op een fijn en onbezorgd leven, net als iedereen. En ja, daarvoor hebben wij een stem nodig. Je eigen stem, mijn stem en de stem van ons allen. Ik hoop dat ik mijn steentje daaraan bijdraag, met coaching, trainingen, gastlessen voor de horeca en heel veel gratis downloads.

Mijn missie

Ik ben er zo van overtuigd dat dit mijn missie is, dat ik er mijn beroep van heb gemaakt. Dat is mooi en waardevol werk, maar het kost ook tijd, energie en heel veel geld. Het is geen makkelijke wereld, deze westerse wereld, waar iedereen een mening heeft, waar onnodig veel tarwe wordt gebruikt bij voedselproductie en waar nog steeds vaak wordt gezegd: Stel je niet aan! Maar mijn vuur is aan en ik ben nog maar net begonnen, al lijkt het soms alweer een hele tijd. Dan word ik ongeduldig en wil ik vooruit, terwijl ik ook moet leren dat je eerst moet zaaien om te kunnen oogsten. Dus ondertussen oefen ik geduld en geef de zaadjes water en aandacht tot het plantjes worden. En dan komt de rest vanzelf.

Kleine stapjes leiden tot groot succes

Net als bij jou. Klein beginnen. Heb vertrouwen dat jij ook leert leven met deze onhandige ziekte, die gaat over poep en buikpijn en ongezellig eten. Dat lijkt nu zo, maar is niet de waarheid. Ik leer je die waarheid zien en help je met het krijgen van vertrouwen in jezelf en in anderen, na de diagnose coeliakie op latere leeftijd. Dat er ook hele fijne en lekkere dingen te eten zijn in een glutenvrij dieet. Dat je kunt loslaten wat er ooit was, zodat je echt kunt helen. Want dat is belangrijk, je hoofd en je lijf op een lijn! En kom je er zelf niet uit? I’ll be here. Kijk maar op mijn website voor meer info.

Ik schrijf dit blog voor mijn vader die op 78-jarige leeftijd mogelijk de diagnose krijgt. * Gelukkig bleek later dat hij de ziekte niet heeft.