Waar ik vorige week nog zo blij verrast was door de glutenvrije pogingen van mijn collega’s, was ik het deze week allerminst. Sterker nog, ik was gewoon echt een beetje pissed. Hoe is het mogelijk dat collega’s met googlen verder komen dan een cateraar? Deze week had ik een kennismakingsdag van mijn werk inclusief lunch. Voor de glutenvolle mensch waren er 7 gerechten, voor mij maar 2! Wat er gebeurde lees je in dit blog over glutenvrij, hoe het niet moet.
Introductiedag
Weken geleden, bij de uitnodiging voor deze dag had ik al gevraagd naar de glutenvrije mogelijkheden die dag. “Geen probleem”, werd mij verzekerd, “onze cateraar weet daar wel weg mee”. “Ik zou toch maar wat meenemen”, adviseerde mijn leidinggevende. Voor de zekerheid deed ik voor ik de deur uitging wat glutenvrije toastjes in mijn tas. Bij de registratie vroeg ik het nog een keer, en nee geen zorgen, het was allemaal doorgegeven. Misschien had ik het daar en toen al kunnen weten, want waar iedereen verwelkomd werd met een prachtige petit four, was er voor mij niets. Nou ja, kan gebeuren. Met de lunch komt het vast goed.
Een glutenvrij logo
Tegen lunchtijd, toen het maagje begon te knorren, werden de schalen naar binnen gebracht. Ik telde 7 gerechten; soep, 2 soorten belegde broodjes, 2 salades, kroketjes en vers fruit. Toen het tijd was om op te scheppen en ik niet helemaal vooraan stond, heb ik me toch een beetje naar de voorgrond gedrongen. Er waren geen afgedekte schalen en ook geen tangen voor het brood. Als de salade glutenvrij was, zou hij dalijk al besmet zijn met broodkruimels…Dit beloofde niet veel goeds. Ik vroeg aan de dame die de boel regelde of zij wist van mijn dieet. “Ja hoor”, je mag de soep en een van de salades!” Nou vond ik dat een beetje magertjes met 7 gerechten voor de gewone man en maar 2 voor mij, maar goed. Ondertussen dankte ik mijn leidinggevende op mijn blote knieën voor de tip toch ook zelf maar iets mee te nemen. Niet voor een gat te vangen en door schade en schande wijs geworden, vroeg ik haar of de soep met bouillon was gemaakt en of deze glutenvrij was. Nou dat was hij gelukkig en triomfantelijk liet zij in de keuken het doosje zien waar een glutenvrij logo op stond. “Mijn collega is diëtiste en die heeft er echt wel verstand van hoor!”
Ja, met zo’n grote groep kan ik dat echt niet!
“En je mag natuurlijk de rauwkost salade”. “Mooi”, zei ik. “U of uw ter zake kundige collega heeft vast wel een afgedekt schaaltje voor me apart gehouden”, want zoals u weet staan er inmiddels 20 mensen om de tafel, die met hun broodhanden de salade hebben opgeschept. “Nou, daar kan ik met zo’n grote groep natuurlijk niet aan gaan beginnen”. Toen was ik er klaar mee en heb me gestort op mijn zelf meegebrachte toastjes, de soep en een stuk fruit. Ik vraag me weleens af of deze mensen wel echt iets willen leren. Een docente notabene van de inhouse cateraar, die het catering vak bijbrengt aan studenten. En als dit nou een geval op zich zou zijn, nee! In de ruim 2,5 jaar dat ik nu verplicht glutenvrij eet (nee,het is geen dieetwens het is een dieetmoetje!) heb ik de meeste onwil en onkunde ervaren bij cateringbedrijven. Glutenvrij, zo moet het daar dus niet. Maar ik ben er nog niet.
Heeft u een allergie, laat het ons weten!
Een bordje met deze tekst kwam ik tot twee keer toe tegen bij een uitvaartcentrum na een begrafenis of crematie. De eerste keer was ik nog verrast en meldde me bij de bar. “Ohja, dat staat daar, inderdaad, maar we kunnen niets voor u doen als de familie niets voor u geregeld heeft!” Alsof de familie daar met een sterfgeval aan denkt, als ze het al weten überhaupt! U als cateraar moet daarop bedacht zijn. Dat bordje is echt een klassiek voorbeeld van een wassen neus. We zetten het neer, zijn we daar vanaf. Maar echt iets regelen ho maar. En ja, het kan nog gekker.
Sorry, daar hebben we echt geen kaas van gegeten
In een niet nader te noemen verzorgingstehuis, waar wij de verjaardag van omaoma vieren komt men ook niet verder dan een glutenvrij gebakje tijdens de thee. Daar waar de bitterballen op tafel komen, houdt het voor mij op. “Sorry”, hadden ze vorige keer gezegd, “een gebakje lukt nog net, maar verder hebben we er geen kaas van gegeten”. Ik vraag me op zo’n moment ernstig af wat voor diëtisten er dan werkzaam zijn in zo’n instelling en of er dan geen een oudere is die soortgelijke dieet’wensen’ heeft.
Meer informatie
Ben jij wel een cateraar met hart voor de zaak, je klanten en je gasten, maar weet je niet hoe? Laat het me weten, dan denk ik met je mee over wat je wel en niet moet en kan doen om het ook voor ons leuk te maken tijdens een uitje, evenement of diner. Ik hoor graag van je. Ben je een Coeliaak met positieve catering ervaringen. Let me know. Ik ben heel benieuwd! meer informatie over glutenvrij en over mijn werk als Zij van Glutenvrij vind je op mijn website.
Heel herkenbaar. Die onkunde over kruisbesmetting, of ze wisten het wel, maar waren het vergeten en dan krijg je een snel in de magnetron ontdooid boterhammetje dat van ellende uit elkaar valt. Altijd extra brood mee, liever mee verlegen dan om verlegen. Al voelt het wel altijd als oneerlijk.
Vooral je een na laatste alinea houdt mij bezig.
Hoe moet dat als ik oud ( en misschien wel dement) geworden ben? Jaren geleden werkte ik in een verpleeghuis met demente mensen. Sommigen aten alles wat los en vast zat. Of als ik ooit nog eens getroffen word door afasie en niet meer kan zeggen dat ik geen gluten verdraag? Of gewoon niet meer kan praten? Wat dan?
Soms overweeg ik een grote tatoeage op mijn borst van het glutenvrije logo.